GELDİ

-merhaba.
-zeki müren.

cümleleriyle yandı ışıklar... senelerdir "onun sapı bunun çöpü" nedenlerinden ülkemiz sınırlarına teğet geçip duran morrissey en sonunda kanlı canlı önümdeydi, ki akli dengeyi kaybetmeye yetecek kadar da yakındı hani.

yerimi sağlama almak adına saatler öncesinden çilekeş ve mor and the ötesi gruplarına katlanmak zorunda kaldım mı, kaldım. hatta kameraların yanımdaki "bağlasan durmaz bayanlar" arasına beni de katmaması için köşe bucak kaçtım (televole terimleri sözlüğü sf .23). ancak öngörüm sayesinde (bugün bayram, kendimi de överim morrissey'i de) moz'u kirpiklerine kadar görme şansını bulabildim.

sahneye smokinlerini çekip çıkan "madchester tanrısı" panic'le başladı geceye. dj'leri asıp kesmesek de kendimizi kaybetmeyi başardık kitlece. çoğumuz yıllardır açtık ve önümüze ekmek yerine pasta atılıyordu neticede, her lokmasını tatmayı haketmişti türkiye mozseverleri...
daha sonra yeni albüm ağırlıklı en güzelinden bir playlist sundu moz ve ekürileri. şarkılar o kadar kusursuz çalınıyordu ki sanki atmosfer stüdyo olmuştu. kulaklarımızda kulaklıklar, banttan dinliyorduk onu.

konserin en mükemmel anı elbette ki "girlfriend in a coma"ydı. şarkı önceden beri "morrissey top 10"imde bulunmasına rağmen konser kaydını rahatlıkla en başlara alabilirim. bunun dışında "life is a pigsty" ve "how soon is now" da gecenin "iyi ki bu havayı soluyorum" dedirtecek kısımlarındandı. yine "let me kiss you"da "i've zigzagged all over ISTANBUL" kısmı da "kurbanın olayım beni de turnene kat" cümlesini döktürdü dilimden. daha çok son albümden parçalara yer verildiğinden kelli hep bir ağızdan söylenen şarkı sayısı azdı fakat yine de gördüğüm kadarıyla (moz'dan gözümü ayırdığım 3.21 sn.de) insanlar bu günü "gerçekten ve yürekten" beklemişlerdi.

ama kocaman bir eksisi vardı gecenin: zaman. konser sadece 1 saat 15 dakika sürdü ve haliyle doyamadım, doyamadık. hatta bir kez bis yapılıp "irish blood english heart" gibi en sıkı parçalardan biri çalınmış olsa da neticede bu da 5 dakika daha ekledi ve rüya bitti. morrissey mutlu mudur değil midir bilinmez ama benim hevesim kursağımda kaldı.

ancak moz'un gömlek ritüelini uygulaması, gömleğin daha havadayken tecavüze uğraması, mikrofonla yaptığı dansı, duruşu, bakışları, en önemlisi istanbul'da nefes almış olması her şeyin üstünde bugün. zira sonunda "oldu".

belki ben ona dokunamadım ama o ruhuma dokundu.

-güle güle.
-steven patrick morrissey.

morrissey istanbul karma
morrissey istanbul "you've killed me"